باز هم مثل همیشه که تنها میشوم…

دیوار اتاق پناهم میدهد…

بی پناه که باشی قدر دیوار را میدانی…

جنگل …

فقط سوختنی نیست …

خوردنی هم هست …

من یک جنگل چوب سادگی ام را خورده ام …

قندان خانه را پر کردم از حرف هایت …

تو که میدانی …

من چای تلخ دوست ندارم …

هوس فنجانی دیگر کرده ام …

کمی بیشتر بمان …

مانند یک بهار …
مانند یک عبور …
از راه می رسی و مرا تازه می کنی …
همراه توهزار عشق از راه می رسد …
همراه تو بهار …
بردشت خشک سینه من سبز می شود …
وقتی تو می رسی …
در کوچه های خلوت و تاریک قلب مـــــــــن …
مهتاب می دمد …
وقتی تو می رسی …
ای آرزوی گم شده بغض های مـــــــــن …
من نیز با تو به عشق می رسم ….

همیشه کسانی از زندگی شکایت می کنند…

که چیز های غیر ممکن خواسته اند…

پنجره شناخت آدمیان …

بازبینی زندگی نیاکان است…

خدایا

مارو ببخش که در کار خیر

یا “جار” زدیم

یا “جا” زدیم

مردم اینجا چقدر مهربانند ،

دیدند کفش ندارم ،

برایم پاپوش درست کردند.

بگذار سرنوشت

هر راهی را که میخواهد برود،

ما راهمان جداست…

این ابرها

تا میتوانند ببارند

ما چترمان خداست…

بگذار سرنوشت

هر راهی را که میخواهد برود،

ما راهمان جداست…

این ابرها

تا میتوانند ببارند

ما چترمان خداست…

من تنهام ودلم برات تنگ شده

خداحافظ،خداحافظ،هیچ وقت نگو خداحافظ

اگرچه نمیتونم تورو در آغوش بگیرم

من بهت احتیاج دارم،ولی هیچی نمیتونم بگم

من تورو میخوام حتی اگه این فقط یه آرزو باشه یه آرزو

تو از زیبا ترین نیلوفر من ، بخوان غم را تو از چشم تر من

بدان این روی زرد از دوری توست ، که سر بیرون زد از خاکستر من . . .

مرا به تو هیچ تملکی جز این نیست..

که همواره دلم..

برای “مهربانیت” تنگ می شود.

عجب است دریا…

همین که غرقش میشوی..

پس میزند تورا..

سر درد…دردسر..

سر درگم..

سر گیجه..

سر به هوا..

چقدر “سر” به سرم می گذارند..

دقیقه های سرد بی تو.